وقت بزم است و غزل شاهد مرا بیرون مکن

آتشی  در  سینه  دارم  ریش  دل افزون مکن

جام  می  را  پر  نما  شاید  دلم  خامُش شود

مهربانی کن دمی  محفل  به رنگ خون مکن

گفته  بودی   ماه  رویان  را  کجا   باشد وفا

راست فرمودی ولی این غمزه را اکنون مکن

مدعی  گوید   لُغَز   تا  آب  از این  رویم برد

با شراب  لعل  خود  امداد کن  محزون مکن

هر  دمی  آن  قامت   رعنا   صدایم  می کند

از لب و چشمان آهویی  چه گویم چون مکن

امر کردی ای صنم  تا گنگ و کر باشم شدم

دل نشان  شو  بار دیگر  فعل  بی قانون مکن

" عزم  دیدار تو دارد جان  برلب آمده "(1)

لا  اقل  دل را  میازاری  و  دیگرگون  مکن

(1) لسان الغیب